Clinical Sciences

Είμαι η Παρασκευούλα Γεωργίου, ετών 51 και έχω διαγνωστεί με πολυνευροπάθεια, η οποία συνεπάγεται και με ό,τι συνεπάγεται με αυτήν (πόνο, εξάντληση, τρέμουλο, μούδιασμα, κλπ). Κάθε έξι εβδομάδες υποβάλλομαι σε θεραπεία στο Ινστιτούτο Νευρολογίας & Γενετικής. Έχω καλή ψυχολογία και μια σχετικά καλή καθημερινότητα. Έχω, όμως, μέτριου βαθμού υπομονή, εξαιτίας των πόνων και των νευρολογικών αλλά και κάποιων αυτοάνοσων ρευματολογικών προβλημάτων που με κάνουν να απελπίζομαι.

Από παιδί μου άρεσε πάρα πολύ ο αθλητισμός. Όλα τα αθλήματα. Πιστεύω ότι πάντα ήμουν αρκετά καλή και προσπαθούσα να αποδώσω στο μέγιστο των δυνατοτήτων μου. Τελείωσα μια σχολή για να είμαι σε θέση να διδάσκω αεροβικές προπονήσεις σε γυμναστήρια και όχι μόνο. Έτσι κι έγινε. Δίδασκα και μεγάλωσα σε γυμναστήριο.

Σε ηλικία 20 ετών έχασα τον πατέρα μου. Αυτό έχει τραυματίσει τη ψυχή μου και την καρδιά μου, γιατί ο πατέρας μου ήταν ο ήρωάς μου, ήταν η μεγάλη μου αγάπη. Το μεγάλο «κενό» που μου άφησε η απώλειά του με έκανε να πηγαίνω στο γυμναστήριο και αφού το αγαπούσα τόσο πολύ, να μη μπορώ να βγω από αυτό. Πήγαινα πρωί και έφευγα βράδυ. Δεν είχα θέσει ως στόχο να ασχοληθώ με τη γυμναστική σε τόσο μεγάλο βαθμό, ώστε να λάβω μέρος σε αγώνες σωματικής διάπλασης κι όμως έλαβα μέρος σε έναν τέτοιο παγκύπριο αγώνα και χωρίς να γνωρίζω τίποτα για το τί ήταν αυτοί, κατάφερα να κατακτήσω τη δεύτερη θέση. Είχα δύναμη και αντοχή και ένα ωραίο σώμα. 
Τους μαθητές μου επίσης τους προωθούσα στο να αποδώσουν στο μέγιστο των δυνατοτήτων τους, να γυμνάζονται και να προχωρούν. Όταν όλοι εξαντλούνταν, εγώ είχα μόλις κάνει «ζέσταμα» για άλλη μια ώρα αεροβικής γυμναστικής με αντοχή και δύναμη.

Όλα αυτά τώρα χάθηκαν εξαιτίας της μη ικανότητάς μου να περπατώ στις φτέρνες μου, έχοντας ταυτόχρονα και μια ανεξέλεγκτη κούραση κάτι που με ώθησε στο να το διερευνήσω ακόμα περισσότερο. Έκανα λοιπόν κάποιες εξετάσεις και διαγνώστηκα τελικά με πολυνευροπάθεια. 

Το δυνατό σημείο στο σώμα μου ήταν τα πόδια μου. Θυμάμαι μάλιστα την πρώτη γιατρό που με εξέτασε, όταν έπρεπε να μου πει ότι το αποτέλεσμα των εξετάσεων ήταν η πολυνευροπάθεια, να δυσκολεύεται και να διστάζει να μου το πει. Δίσταζε να μου πει ότι πλέον τα πόδια μου δεν θα μπορώ να τα δουλεύω όπως πριν, θα χάσουν τη δύναμη και τις αντοχές τους, θα έχουν αστάθεια και πως όλος ο οργανισμός μου και το σώμα μου θα έχει αστάθεια. Πράγματι… Όλα όσα είχα τα έχασα…

Δεν παύω λοιπόν να παλεύω και να αγωνίζομαι. Πιστεύω ότι κάποτε θα επανέλθω και θα φέρω τη ζωή μου πίσω. Πιστεύω ότι κάτι θα αλλάξει. Πιστεύω ότι κάτι θα βρεθεί…Αναμένω να βρεθεί μια λύση για να γιατρευθώ. Θέλω τη ζωή μου πίσω. Έχω παραθέσει τις ελπίδες μου στον Θεό και στους γιατρούς που ξέρω ότι μπορούν να γιατρέψουν όλους εμάς. 

Από τα βάθη της καρδιάς μου, πολλές ευχαριστίες σε όλους. Χωρίς αυτούς (ιατρούς και νοσοκόμους), από τον πρώτο έως και τον τελευταίο που δουλεύει στο ΙΝΓΚ, δεν θα μπορούσα να είμαι όπως είμαι σήμερα, να αντέχω, να κάνω υπομονή και να προχωρώ. 

Ευχαριστώ
Παρασκευούλα Γεωργίου