ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΑΣΘΕΝΩΝ, Η ζωή ενός νέου με επιληψία

Ονομάζομαι Φίλιππος Χριστοφόρου, είμαι 24 χρονών και κατοικώ στην Λευκωσία. Η επιληψία εμφανίστηκε σε ηλικία 18 χρονών, όταν ήμουν φοιτητής στην Αμερική. Από τότε η ζωή μου έχει αλλάξει.

Το 2016, τελειώνοντας το σχολείο στην Αμερική ήθελα να σπουδάσω διοίκηση επιχειρήσεων και να συνεχίσω το αμερικάνικο ποδόσφαιρο με την υποτροφία που μου πρόσφερε το Πανεπιστήμιο. Η ζωή μου ήταν τέλεια και κυλούσε ομαλά. Περνούσα τις ημέρες μου στο σχολείο, στο γυμναστήριο, πήγαινα στην προπόνηση και στη δουλειά, καθώς επίσης και με καθημερινό διάβασμα,  μέχρι που ένα Σάββατο η ζωή μου άλλαξε για πάντα. Ξύπνησα το πρωί στις 9:00 π.μ. για να μιλήσω με τον πατερά μου στο τηλέφωνο. Μετά από την συνομιλία μας τα μάτια μου είχαν κλείσει και όταν τα άνοιξα  βρέθηκα καθισμένος σε μια καρέκλα στο σαλόνι του σπιτιού με δαγκωμένη τη γλώσσα, αίματα στη φανέλα και με δυο νοσηλευτές να μου εξηγούν τι έγινε. Με βρήκαν ξαπλωμένο στο πάτωμα να παθαίνω σπασμούς. Για καλή μου τύχη στην σκηνή ήταν παρούσα η κοπέλα μου, η οποία παρά το φόβο της, κάλεσε αμέσως ασθενοφόρο. Μετά από τη νοσηλεία μου και τις απαραίτητες ιατρικές εξετάσεις στο νοσοκομείο, περίμενα με μεγάλη αγωνία τα αποτελέσματα. Ακολούθως με επισκέφθηκε ο γιατρός και μου εξήγησε το τι συνέβη και το ότι τελικά πάσχω από επιληπτικές κρίσεις. Εκείνη τη στιγμή είχα χάσει τη γη κάτω από τα πόδια μου.  

Από την επιληψία έχασα την άδεια οδήγησής μου, την υποτροφία για το αμερικάνικο ποδόσφαιρο, τη δουλειά μου και το να μπορώ να μένω μονός στο σπίτι.  Όλα τα όνειρα που είχα κάνει και είχα δουλέψει τόσο σκληρά τελείωσαν. Το πώς μπορεί να αλλάξει η ζωή ενός ατόμου τόσο γρήγορα είναι απίστευτο. 

Μετακόμισα στο σπίτι της μητέρας μου για να έχω ένα άτομο που θα μπορεί τουλάχιστον για μερικές ώρες να με προσέχει, αλλά από την άλλη πλευρά ήταν πολύ δύσκολο για τη μητέρα μου λόγω του ωραρίου της δουλειάς της. Προσπάθησα να συνεχίσω τις σπουδές μου σε ένα κολέγιο που ήταν κοντά στο σπίτι μας και να ασχοληθώ και με την ομάδα καλαθόσφαιρας του κολεγίου. Το εγχείρημα αυτό ήταν δύσκολο λόγω της φαρμακευτικής αγωγής που ακολουθούσα και έτσι πήρα την απόφαση ότι πρέπει να γυρίσω πίσω στην Κύπρο μέχρι να βρω τον εαυτό μου.   

Το 2017 επέστρεψα στην Κύπρο γεμάτος λύπη, θύμο και απογοήτευση για το τι μου είχε συμβεί. Έπαθα επιληψία 2 φορές μέσα στο αεροπλάνο καθώς με έφερνε ο αδελφός μου στην Κύπρο και όλοι είχαν τρομοκρατηθεί. Μετακόμισα στο πατρικό μου, μαζί με την γιαγιά και τον παππού μου γιατί χρειάζομαι συνεχή επιτήρηση μην τυχόν και συμβεί κάποια κρίση που πιθανόν να προκαλέσει κάποιο τραυματισμό, όπως για παράδειγμα ένα κτύπημα στο κεφάλι μετά από πτώση. Σε μια πιθανή κρίση το άτομο που είναι μαζί μου θα πρέπει να με βοηθήσει γυρίζοντας το κεφάλι μου στο πλάι για να μην πνιγώ από τα σάλια μου. Αν βρίσκονται άλλοι γύρω όταν πάθω επιληψία νοιώθω ντροπή και ανασφάλεια. Ήταν μια μεγάλη αλλαγή στην ζωή μου γιατί εκτός της επιληψίας, αναγκάστηκα να αλλάξω περιβάλλον διαμονής, καθημερινούς τρόπους ζωής και έτσι  κλείστηκα στον εαυτό μου για μεγάλο χρονικό διάστημα. Οι φίλοι μου εξαφανίστηκαν γιατί δεν μπορούσα πλέον να συναναστρέφομαι μαζί τους. Ο γιατρός μου με συμβούλεψε ότι πρέπει να κοιμάμαι πριν τις 11.30 το βράδυ, να μην πίνω ποτό, να μην κολυμπώ, να μην οδηγώ και να λαμβάνω συνέχεια την φαρμακευτική μου αγωγή η οποία με ενοχλεί. Σταμάτησα να παρακολουθώ ό,τι έχει σχέση με αθλήματα, έχασα  την νυχτερινή διασκέδαση σε μια νεαρή ηλικία που όλοι διασκεδάζουν και το κυριότερο είναι ότι έχασα άτομα που πίστευα ότι ήταν φίλοι μου λόγω του ότι φοβούνταν αν πάθαινα επιληπτικό επεισόδιο όταν είμασταν μαζί και θα είχαν την ευθύνη. Επίσης, στο παρελθόν είχα πάθει πολλές φορές επιληπτικές κρίσεις μέσα στο αυτοκίνητο, αναγκάζοντας τον πατέρα μου ή τον παππού και την γιαγιά  να σταματήσουν στην μέση του δρόμου και με τους υπόλοιπους οδηγούς από πίσω να κορνάρουν και να φωνάζουν χωρίς να ξέρουν τι έχει γίνει, έτσι αναγκάστηκα πλέον να μην κυκλοφορώ συχνά με το αυτοκίνητο.

Προσπάθησα να βρω δουλειά αλλά όταν αναφέρω την επιληψία δεν με προσλαμβάνουν. Σε μια δουλειά που πήγα μάλιστα μόλις έπαθα επιληψία με αφήσαν να καταλάβω ότι δεν με ήθελαν και έτσι σταμάτησα. Η ζωή μου ήταν πλέον φάρμακα, επιληπτικά επεισόδια και υπομονή μέχρι να βρεθεί μια λύση. 

Η συχνότητα των επιληπτικών κρίσεων ήταν περίπου 4-5 φορές το μήνα. Το μεγάλο πρόβλημα είναι ότι δεν γνωρίζω πότε θα συμβεί μια επιληπτική κρίση ούτως ώστε να είμαι προετοιμασμένος να την αντιμετωπίσω και να προστατεύσω τον εαυτό μου από το να μην πέσω και να κτυπήσω. Για εμένα το κατέβασμα των σκαλοπατιών του σπιτιού μου, το περπάτημα στο δρόμο, οι μετακινήσεις μου με το αυτοκίνητο, είναι ένα μεγάλο πρόβλημα που μου δημιουργεί μεγάλο άγχος. 

Από τότε, παρακολουθούμαι συστηματικά από το Ινστιτούτο Νευρολογίας & Γενετικής Κύπρου. Νοσηλεύτηκα για μια εβδομάδα στο θάλαμο του Ινστιτούτου Νευρολογίας και Γενετικής Κύπρου, όπου μου έκαναν  διάφορες εξειδικευμένες εξετάσεις για να εντοπίσουνε το που ακριβώς βρίσκετε η επιληψία.  Όλο το προσωπικό εκεί ήταν πολύ φιλικοί και ένιωσα ότι ανήκω σε μια οικογένεια. Η φαρμακευτική αγωγή που ακολουθώ τώρα, άρχισε να με βοηθάει πάρα πολύ ελαχιστοποιώντας τα επιληπτικά επεισόδια και επιτέλους «κατάφερα να σταθώ και πάλι στα πόδια μου» και είπα αυτό που έχω θα το παλέψω και θα το αγαπήσω, δεν θα το αφήσω να μου σταματήσει τα όνειρα που έχω σε αυτή τη ζωή. Κάνοντας έρευνα στο διαδίκτυο βρήκα ένα ρολόι που με βοηθά  και το φορώ συνέχεια. Το συγκεκριμένο ρολόι παρόλο που κοστίζει, αξίζει την αγορά του γιατί είναι συνδεδεμένο με τα κινητά των γονιών μου και σε περίπτωση ενός επιληπτικού επεισοδίου, τους ειδοποιεί και έτσι έχω άμεση ανταπόκριση και βοήθεια. Με αυτό το ρολόι, έκανα κάποια αλλαγή στην ζωή μου. Μπόρεσα με κάποιο τρόπο να γίνω πιο ανεξάρτητος, να μετακομίσω πάνω από το διαμέρισμα της γιαγιάς μαζί με την φροντίστριά μου και τώρα προσπαθώ να συνεχίσω τις σπουδές μου. 

Το πρόβλημα που αντιμετωπίζω τώρα είναι η έλλειψη συγκέντρωσης λόγω των πολλών φαρμάκων και κατ’ επέκταση να δυσκολεύομαι στο διάβασμα και την επιτυχή ολοκλήρωση των εξετάσεών μου. Λαμβάνω 16 χάπια την ημέρα και έχω περίπου 2 επεισόδια το μηνά τώρα. Ο λόγος που η φαρμακευτική αγωγή δεν είναι τόσο αποτελεσματική σε εμένα, είναι γιατί το φάρμακο αφορά ανθεκτική επιληψία. Ο γιατρός μου ανέφερε ότι θα με στείλουν στην Γερμανία για εξειδικευμένες εξετάσεις. Με τον Θεό διπλά μου, εύχομαι να  βρούμε μια λύση για την πάθησή μου, είτε με πιθανή επέμβαση είτε με φαρμακευτική αγωγή για να έχω όσο μπορώ μια φυσιολογική ζωή και μέλλον. 

Σε όλο αυτό τον προσωπικό μου αγώνα, έχω την οικογένεια μου να με στηρίζει οικονομικά και να μου παρέχει διαμονή, γιατί τα έξοδα είναι πολλά. 

Από την επιληψία έχασα αρκετά πράγματα αλλά κέρδισα και καινούργιες εμπειρίες. Δυστυχώς αυτή η ζωή έχει και τα πάνω και τα κάτω της σαν μια μετοχή. Η ζωή όμως δεν σταματάει, για αυτό πρέπει να συνεχίζουμε με ότι μας εμφανίζετε σε αυτή τη ζωή, να είμαστε δυνατοί με το κεφάλι ψηλά, τον Θεό βοηθό και την καθοδήγηση των εξειδικευμένων ιατρών να ελπίζουμε σε ένα καλύτερο μέλλον.   

Ευχαριστώ πολύ το Ινστιτούτο Νευρολογίας & Γενετικής Κύπρου που μου έδωσε την ευκαιρία να μοιραστώ μαζί σας την δική μου ιστορία!

Φίλιππος Χριστοφόρου