ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΑΝΘΡΩΠΩΝ, Παρέα…με μια ύπουλη απειλή

Της Έλενας Κωνσταντίνου

Ήταν Μάρτιος του 2015. Βρισκόμουν σε μια χρονική περίοδο ιδιαίτερα φορτισμένη και βεβαρημένη για μένα, που κάθε άνθρωπος δύσκολα θα μπορούσε να διαχειριστεί, δίχως ψυχικό κόστος και παθολογικές συνέπειες.

Ένα τυχαίο συμβάν, αυτό που συνήθως λέμε «μικρό ατύχημα», έμελλε να μου αλλάξει τη ζωή και να μου αφήσει μια μόνιμη επώδυνη κι επικίνδυνη συντροφιά.

Ένα περαπάτημα… ένα πέσιμο από μια σκάλα, ήταν γραφτό, να αποκαλύψει και να καταγράψει στο ιατρικό ιστορικό μου, το αυτοάνοσο νόσημα της «σκλήρυνσης κατά πλάκας». Η ψυχική μου κατάσταση εκείνο το διάστημα, ήταν η αιτία. Η πτώση, το ατύχημα… ήταν η αφορμή.

Πέφτοντας από τις σκάλες, είχα ως σύμπτωμα – τα πρώτα λεπτά – έναν δυνατό πόνο στον αυχένα. Ο πόνος αυτός σταμάτησε γρήγορα και ένοιωθα τυχερή, που η πτώση μου δεν επέφερε χειρότερες συνέπειες.

Μετά από ένα μήνα όμως, εμφανίστηκε μια αδυναμία στην όραση του δεξιού μου ματιού και ακολούθως η διπλωπία. Εισαγόμενη στο νοσοκομείο και μιλώντας με τον προσωπικό μου ιατρό, προχώρησα στη διαδικασία της παρακέντησης. Η διάγνωση ήταν «σκλήρυνση κατά πλάκας». 

Ζω εδώ και επτά χρόνια παρέα με μια ύπουλη απειλή. Στην πορεία αυτή ευτυχώς, τυχερή μέσα στην ατυχία μου, δεν ήμουν μόνη.

Σημαντική ήταν η στήριξη – πέρα από συγγενικά πρόσωπα και καλούς φίλους – των ιατρών, των επιστημόνων, των φυσιοθεραπευτών και του προσωπικού του Ινστιτούτου Νευρολογίας και Γενετικής Κύπρου.

Η κολλητή μου

Η κολλητή μου είναι λίγο διαφορετική από την δικιά σας.
Κάποιες ώρες ή μέρες είναι ήσυχη κάποιες άλλες γίνεται αγρίμι.
Μου έχει πει πολλές φορές: «εγώ ήρθα για να μείνω μαζί σου» και αυτό με τρομάζει.
Θυμώνω, οργίζομαι, γιατί είναι απαιτητική, δύσκολη και κουραστική. Αγριεύει χωρίς προειδοποίηση.
Χρειάζεται ειδική μεταχείριση.  
Η υπομονή από μονή της, πολλές φορές δεν αρκεί.
Χρειάζεται βοήθεια από ειδικούς και πολλές φορές και αυτοί δοκιμάζουν διάφορους τρόπους, για να την ηρεμήσουν. Κάποιες φορές τα καταφέρνουν, κάποιες όχι.

Αχ πόσο δύσκολο είναι να έχεις μια τέτοια κολλητή….
Πολλές φορές την ρώτησα  γιατί ήθελε να γίνει η κολλητή μου; Δεν παίρνω όμως καμία απάντηση.
Με τον τρόπο της με κάνει να νοιώθω πολύ άσχημα, όταν αρχίζουν τα σωματικά και ψυχικά προβλήματα, που μου προξενεί.
Τόσο ανυπόφορη γίνεται, που το μυαλό θέλει, αλλά το σώμα δεν μπορεί να ανταπεξέλθει και να ανταποκριθεί στην πρόκληση.
Ξέρω όμως, πως όταν πέφτεις, η μαγκιά είναι, να μπορέσεις να ξανασηκωθείς.

Οι πιο δύσκολες μέρες, οι πολύ ζέστες και κρύες μέρες, λες και τρελάθηκε και αρχίζει να παραφέρεται.

Τι να κάνεις όμως, προσπαθείς να της παρέχεις ένα κλίμα.. «ούτε κρύο, ούτε ζέστη» Αλλιώς θα σου βάλει μυρμήγκια στα πόδια, θα σου κρατάει τα χέρια, για να μην μπορείς να σηκώσεις ένα ποτήρι νερό, για να δροσιστείς το καλοκαίρι, ή ένα τσάι το χειμώνα για να ζεσταθείς, ή το ποιο συνηθισμένο, να πάρεις το ποτήρι και πριν καλά καλά το γεμίσεις, να πέφτει κάτω και να σπάει, ούσα ανήμπορη να αντιδράσεις.

Κάνω μεγάλη προσπάθεια να την γνωρίσω καλυτέρα, να μπορώ να αναγνωρίζω πως και πότε θα αρχίσει τις ιδιοτροπίες της και τα επώδυνα της παιχνίδια. Αλλά μάταια. Σαν να λέει, «εγώ οδηγώ εσύ απλά είσαι συνοδηγός και αν είσαι ήρεμη και θαρραλέα θα με βοηθήσεις να μην τρακάρουμε!»

Άραγε, να υπάρχει τρόπος ή μέθοδος, για το πώς πρέπει να θωρακίσω τον εαυτό μου, για να μην μπορεί να με κτυπά η τουλάχιστον να είναι  πιο ήπια κάθε φορά;

Παίρνω συστηματικά και δίχως ολιγωρίες όλες τις απαραίτητες προφυλάξεις, που χρειάζονται και οι υγιείς οργανισμοί. Βιταμίνες, γυμναστική, ποιοτικό ύπνο και αρκετή ανάπαυση, υποχρεωτικά όμορφες στιγμές, ευχάριστη ζωή, καλή παρέα… μόνο που όπως είναι γνωστό, όλα τούτα, ούτε δεδομένα είναι, ούτε εύκολα, ούτε αυτονόητα…

Κι ενώ θέλω να ξεχνώ…, έλα που μου χαλάει την διάθεση και πότε γελάω και πότε κλαίω. Μα πιο πολλές φορές κλαίω.

Να ετοιμάζομαι για να βγω με την παρέα μου και να έρχεται και να μου λέει: «όχι δεν μπορείς να πας! Το πόδι, το χέρι, ο αυχένας, τα μάτια… ααα μην τα ξεχνάς, εσύ δεν μπορείς να πας.» 
Γιατί;

«Γιατί αυτοί θα περπατήσουν στην φύση, θα διαβούν ανηφόρες και κατηφόρες, θα έχει ήλιο η κρύο και θα κουραστείς, δεν θα αντέξεις.

Θα τους χαλάσεις την παρέα. Μείνε μαζί μου».

Μαρτύριο αυτή η κολλητή, να προσπαθώ να την παραμερίσω και αυτή εκεί, να μου θυμίζει το μαρτύριό της. Δεν μπορεί να καταλάβει ότι θέλω κάποιες φορές, να μην την έχω, να την αγνοήσω, να την καταργήσω, να με χάσει, να την χάσω...

Σκλήρυνση Κατά Πλάκας.

Σημασία δεν έχει πόσο αργά πηγαίνεις, αρκεί να μην σταματάς.

Κάνε στη ζωή σου αυτό που θέλεις, γιατί θα σε κρίνουν, ούτως ή άλλως.

Περικύκλωσε τον εαυτό σου με θετικούς ανθρώπους.