ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΙΑ-Άσκηση και διατροφή σε άτομα με νευρομυϊκές παθήσεις

Τα κλινικά συμπτώματα είναι και αυτά ποικίλα: Αδυναμία, κούραση, καρδιοαναπνευστική δυσκολία, μυϊκή ατροφία, μυαλγίες και ανικανότητα για εκτέλεση μέτριας έντασης εργασίας ή άσκησης. Όσο αφορά το τελευταίο, πολύς λόγος γίνεται για την επίδραση της άσκησης σε παθήσεις τύπου NMD. Στη διεθνή επιστημονική βιβλιογραφία υπάρχουν μόνο περιορισμένες δημοσιεύσεις. Αυτό συμβαίνει λόγω του ότι δεν υπάρχουν αρκετά άτομα με NMD για να διεξαχθούν έρευνες με αντίστοιχα “control groups” και πολλές φορές άτομα με ετερογενείς ασθένειες ομαδοποιούνται μαζί. 

H εκάστοτε καθοδήγηση για άσκηση πρέπει να είναι εξατομικευμένη και εξειδικευμένη σε συνεργασία με τους γιατρούς του κάθε ασθενούς. Υπάρχουν οφέλη από την άσκηση σε άτομα με NMD; Το γενικό συμπέρασμα που βγαίνει μέσα από τη μπερδεμένη βιβλιογραφία είναι πως ναι. Όμως επειδή το κάθε σώμα και κάθε ασθένεια είναι μοναδικά και ιδιαίτερα, η άσκηση χρήζει προσοχής. Αποφυγή όμως της άσκησης σημαίνει αύξηση μυϊκής ατροφίας και αδυναμίας λόγω υποκινητικότητας, αύξηση του λιπώδους ιστού άρα και δυσλιπιδαιμία, και εντέλει μέχρι και μεταβολικό σύνδρομο. 

Η άσκηση πρέπει να γίνει τρόπος ζωής πριν προχωρήσει προοδευτικά η ασθένεια. Για τη διατήρηση όμως του σωστού δείκτη μάζας σώματος (ΔΜΣ) απαιτείται και η σωστή διατροφή. Η επιλογή υγιεινής διατροφής, όπως για παράδειγμα η μεσογειακή δίαιτα, είναι επιλογή που μόνο κέρδος μπορεί να αποφέρει. Αφαιρώντας κάποιες εξαιρέσεις, η διατροφή ασθενούς με NMD πρέπει να είναι φυσιολογική χωρίς να διαφέρει από μια υγιεινή και ισορροπημένη διατροφή ενός μη ασθενούς ατόμου. Στην άσκηση, αντιστάσεις μέτριας και κυρίως υψηλής έντασης πρέπει να αποφεύγονται, καθώς και η έκκεντρη φάση της άσκησης. Αυτό θα προκαλούσε ήπια φλεγμονή και «καταστροφή» των ήδη ταλαιπωρημένων μυϊκων ινών χειροτερεύοντας την κατάσταση εν αντιθέσει με υγιές άτομο που υπάρχει αναδόμηση. Χαμηλής έντασης όμως ισοτονική και ισοκινητική άσκηση αντιστάσεων σύντομου χρονικού διαστήματος ανά φορά με επαρκές διάλειμμα θα ενεργοποιούσε περαιτέρω κινητικές μονάδες καθώς και θα προωθούσε την ενδομυϊκή συναρμογή και αύξηση του νευρομυϊκού συντονισμού περιορίζοντας την απονεύρωση του μυός με αποτέλεσμα την μυϊκή ενδυνάμωση. 

Oι υπερβολές φυσικά πρέπει να αποφεύγονται και ο ασθενής είναι σωστό να ακούει το σώμα του. Η αερόβια άσκηση μικρής διάρκειας μέχρι το 70% της μέγιστης καρδιακής συχνότητας θεωρείται ασφαλής και απαραίτητη. Δουλεύουν συνεργάστηκα πολλές και μεγάλες μυϊκές ομάδες (μεσομυϊκή συναρμογή) ενεργοποιώντας τον μεταβολισμό και βελτιώνοντας την καρδιοαναπνευστική αντοχή. Η κολύμβηση σε ελεγχόμενη θερμαινόμενη πισίνα θεωρείται ιδανική άσκηση γιατί λόγω πλεύσης και άνωσης αποφεύγονται οι κραδασμοί. 

Εν κατακλείδι, η ήπια άσκηση θα προσφέρει σε έναν ασθενή και κάτι άλλο σημαντικό που δεν αμφισβητείται: Ψυχική υγεία. 

Χρίστος Καραΐσκος, MSc
Εργαστηριακός Επιστημονικός Λειτουργός
Νευρολογική Κλινική Ε
Μονάδα Διαγονιδιακών Ποντικιών